NSFWKung sasabihin nilang ang gabi ay para sa mga lihim, saksi ako sa isang gabing tumimo sa balat at isipan ko—isang gabing bumalik-balik sa bawat hinga ko mula noon. Ako si Ana, dalawampu’t siyam na taong gulang, at ito ang sandaling muling nagtagpo ang landas ko at ni Miguel—tatlumpung taong gulang, kaibigan, minamahal, at matagal-tagal ko ring di nakaniig dahil sa trabaho sa Maynila.
Mahigit tatlong oras kaming nagmaneho papuntang maliit na kubong tinangkilik ng pamilya ni Miguel sa tabing-dagat sa Quezon. Nang bumaba ako sa sasakyan, sumalubong agad ang hangin na may halimuyak ng alat at sariwang kahoy. Tahimik ang paligid; tanging paghampas ng alon sa pampang ang nagbibigay-ugtong musika. Sa liwanag ng buwan, parang pilak ang buhangin, at nanlalambot ako sa kakaibang halong lamig at pananabik.
Pagpasok namin sa kubo, bahagyang nagkukuyom ang dibdib ko—tila tinatantya kung saan magwawakas ang gabing ito. Nilapag ko ang bag sa kama, at bago pa ako makalingon, naramdaman ko ang palad ni Miguel na dumampi sa buhok ko, sinuklay pababa hanggang batok. Napapikit ako sa pamilyar na kuryente. Huminga siya malapit sa aking tainga at bumulong, “Handa ka bang iwan ang mundo kahit ngayong gabi lang?”
Isang tango lang ang naisagot ko; parang kulang ang mga salita. Hinaplos ko ang kuwelyo ng kaniyang polo, pinisil ang tela, at unti-unting kinalas ang unang butones. Umangat ang dibdib niya kasabay ng paghigpit ng yakap niya sa baywang ko. Naghalikan kami—muna’y tikim, tumatantiya, at makalipas ang ilang segundo’y naging mas malalim, mas mapusok. Kapareho iyon ng simoy ng dagat na unti-unting lumalakas bago sumabog sa baybayin.
Hindi ko matandaan kung paano kami umusog papunta sa kutson; parang inanod ng alon ang aming mga paa. Humiga kami nang magkatabi, nakatagilid, nagkakatitigan. Dinama ko ang bawat pulgada ng katawang matagal kong inasam. Mula sa balikat niya hanggang sa tiyan—nilalakbay ko iyon gamit ang dulo ng daliri, sinusulat ang pangalan ko na tila panata. Sa bawat hagod, napapasinghap si Miguel, at sa pagitan ng mga ungol niya naririnig ko ang sarili kong paghingang nagiging pabigat.
Sa liwanag na sumisingit sa madalumbon na dingding, nasilip ko kung paanong ang mga anino namin ay naglalaro, nagkakapormang parang dalawang katawang pinagdikit ng pintor na pilyo. Sa tuwing sisimangot ang hangin at gagalaw ang kurtina, malamig na ihip ang dumadampi sa balat, ngunit sa bawat pagyakap niya, natutunaw ang lamig na iyon, napapalitan ng init na nakapanglulumpo.
“Na-miss kita,” sabi ko, ipinapasok ang mukha ko sa kaniyang leeg. Nalanghap ko ang halong alat, pawis, at kaunting amoy ng kape na ‘di pa rin tuluyang nabubura. Napahalakhak siya nang bahagya at sinagot ako ng halik sa sentido. “Hihigit pa ‘yan," tugon niya, "dahil di ko hahayaang lumipas muli ang gano’n kahabang panahon na wala ka.”
Maya-maya’y hinayaan naming humimlay ang mga salita at umasa sa tahimik na pag-uusap ng balat. Naging mabagal ang bawat galaw—walang minamadali, walang nasasayang. Sa tuwing ilalapat ko ang labi ko sa leeg niya, sinasariwa ko sa isip ang bawat daan na tinahak namin para makarating dito: gabing puno ng overtime, biyahe sa EDSA, tawag na napuputol ng pagkawala ng signal—lahat ‘yon, parang biglang nagkakahulugan habang magkayakap kami.
Sa kabila ng init, nagawa pa naming pakinggan ang tunog ng mga alon. Para sa akin, iyon ang pinaka-matalik na bahagi ng gabi: nakahiga kaming magkakapit-kamay, hinihintay tumahimik ang tibok ng dibdib, habang pinakikinggan ang dagat na parang nanunumpang itatago ang lahat ng nakita at narinig. Sa pagitan ng mga halik at mahihinang ungol, nag-uusap kami tungkol sa kinabukasan—hindi bilang escapistang pangarap, kundi bilang malinaw na balak: “Babalik tayo rito,” sabi niya, “tuwing kaya nating kalasahan ang pangako.”
Nagising ako bandang alas-sais ng umaga; abot-tanaw ko mula sa bintana ang unang bigwas ng liwanag sa pampang. Nakatingin ako sa bahagyang kulimlim na ulap nang ipatong ni Miguel ang braso niya sa baywang ko mula sa likod. Ramdam ko pa rin ang init ng katawan naming parehong pagod ngunit kontento.
“Hindi sapat ang isang gabi,” bulong ko, hawak pa rin ang tanawin sa labas.
Hinagkan niya ang batok ko. “Kaya uulitin natin ito,” sabi niya, “nang mas madalas, hanggang magsawa ang buwan sa kaiiling.”
Tumawa ako. Hindi ko alam kung pinaplano naming sirain ang logistic ng buhay sa lungsod o bumuo kami ng lihim na iskedyul para sa sarili naming kalayaan. Pero sa sandaling iyon, ’di alintana ang detalye. Ang mahalaga: ako, siya, at ang dagat na muling magiging saksi kapag handa kaming iwan pansamantala ang mundo at paalalahanan ang isa’t isa kung paano mag-liyab habang humihinga.
Mahigit tatlong oras kaming nagmaneho papuntang maliit na kubong tinangkilik ng pamilya ni Miguel sa tabing-dagat sa Quezon. Nang bumaba ako sa sasakyan, sumalubong agad ang hangin na may halimuyak ng alat at sariwang kahoy. Tahimik ang paligid; tanging paghampas ng alon sa pampang ang nagbibigay-ugtong musika. Sa liwanag ng buwan, parang pilak ang buhangin, at nanlalambot ako sa kakaibang halong lamig at pananabik.
Pagpasok namin sa kubo, bahagyang nagkukuyom ang dibdib ko—tila tinatantya kung saan magwawakas ang gabing ito. Nilapag ko ang bag sa kama, at bago pa ako makalingon, naramdaman ko ang palad ni Miguel na dumampi sa buhok ko, sinuklay pababa hanggang batok. Napapikit ako sa pamilyar na kuryente. Huminga siya malapit sa aking tainga at bumulong, “Handa ka bang iwan ang mundo kahit ngayong gabi lang?”
Isang tango lang ang naisagot ko; parang kulang ang mga salita. Hinaplos ko ang kuwelyo ng kaniyang polo, pinisil ang tela, at unti-unting kinalas ang unang butones. Umangat ang dibdib niya kasabay ng paghigpit ng yakap niya sa baywang ko. Naghalikan kami—muna’y tikim, tumatantiya, at makalipas ang ilang segundo’y naging mas malalim, mas mapusok. Kapareho iyon ng simoy ng dagat na unti-unting lumalakas bago sumabog sa baybayin.
Hindi ko matandaan kung paano kami umusog papunta sa kutson; parang inanod ng alon ang aming mga paa. Humiga kami nang magkatabi, nakatagilid, nagkakatitigan. Dinama ko ang bawat pulgada ng katawang matagal kong inasam. Mula sa balikat niya hanggang sa tiyan—nilalakbay ko iyon gamit ang dulo ng daliri, sinusulat ang pangalan ko na tila panata. Sa bawat hagod, napapasinghap si Miguel, at sa pagitan ng mga ungol niya naririnig ko ang sarili kong paghingang nagiging pabigat.
Sa liwanag na sumisingit sa madalumbon na dingding, nasilip ko kung paanong ang mga anino namin ay naglalaro, nagkakapormang parang dalawang katawang pinagdikit ng pintor na pilyo. Sa tuwing sisimangot ang hangin at gagalaw ang kurtina, malamig na ihip ang dumadampi sa balat, ngunit sa bawat pagyakap niya, natutunaw ang lamig na iyon, napapalitan ng init na nakapanglulumpo.
“Na-miss kita,” sabi ko, ipinapasok ang mukha ko sa kaniyang leeg. Nalanghap ko ang halong alat, pawis, at kaunting amoy ng kape na ‘di pa rin tuluyang nabubura. Napahalakhak siya nang bahagya at sinagot ako ng halik sa sentido. “Hihigit pa ‘yan," tugon niya, "dahil di ko hahayaang lumipas muli ang gano’n kahabang panahon na wala ka.”
Maya-maya’y hinayaan naming humimlay ang mga salita at umasa sa tahimik na pag-uusap ng balat. Naging mabagal ang bawat galaw—walang minamadali, walang nasasayang. Sa tuwing ilalapat ko ang labi ko sa leeg niya, sinasariwa ko sa isip ang bawat daan na tinahak namin para makarating dito: gabing puno ng overtime, biyahe sa EDSA, tawag na napuputol ng pagkawala ng signal—lahat ‘yon, parang biglang nagkakahulugan habang magkayakap kami.
Sa kabila ng init, nagawa pa naming pakinggan ang tunog ng mga alon. Para sa akin, iyon ang pinaka-matalik na bahagi ng gabi: nakahiga kaming magkakapit-kamay, hinihintay tumahimik ang tibok ng dibdib, habang pinakikinggan ang dagat na parang nanunumpang itatago ang lahat ng nakita at narinig. Sa pagitan ng mga halik at mahihinang ungol, nag-uusap kami tungkol sa kinabukasan—hindi bilang escapistang pangarap, kundi bilang malinaw na balak: “Babalik tayo rito,” sabi niya, “tuwing kaya nating kalasahan ang pangako.”
Nagising ako bandang alas-sais ng umaga; abot-tanaw ko mula sa bintana ang unang bigwas ng liwanag sa pampang. Nakatingin ako sa bahagyang kulimlim na ulap nang ipatong ni Miguel ang braso niya sa baywang ko mula sa likod. Ramdam ko pa rin ang init ng katawan naming parehong pagod ngunit kontento.
“Hindi sapat ang isang gabi,” bulong ko, hawak pa rin ang tanawin sa labas.
Hinagkan niya ang batok ko. “Kaya uulitin natin ito,” sabi niya, “nang mas madalas, hanggang magsawa ang buwan sa kaiiling.”
Tumawa ako. Hindi ko alam kung pinaplano naming sirain ang logistic ng buhay sa lungsod o bumuo kami ng lihim na iskedyul para sa sarili naming kalayaan. Pero sa sandaling iyon, ’di alintana ang detalye. Ang mahalaga: ako, siya, at ang dagat na muling magiging saksi kapag handa kaming iwan pansamantala ang mundo at paalalahanan ang isa’t isa kung paano mag-liyab habang humihinga.
