Hindi ko siya kilala. Hindi ko nga alam ang tunay niyang pangalan—ang sabi niya ay “Maya,” pero halata kong hindi iyon ang totoo. Pareho kaming lasing, parehong galing sa kung anong pinagdadaanan. Nagtagpo lang kami sa isang bar sa Makati, parehong may mapupungay na matang may gustong kalimutan.
“Pwede ba kitang sabayan sa yosi?” tanong niya.
Tumango lang ako.
Sa labas ng bar, malamig ang hangin pero mainit ang titig niya. Hindi siya ‘yung tipikal na babaeng magpapaamo sa kahit sinong lalaki. May tikas siyang mailap, pero may lambing sa boses na parang hinahanap mo kahit ayaw mong aminin.
Hindi namin pinag-usapan ang trabaho. Wala ring tanungan ng edad, o kung taken ba. Hindi na rin namin binilang kung ilang shot ng tequila ang naubos namin. Basta ang alam ko lang, sa isang iglap, nasa hotel na kami.
Tahimik lang siya habang pinagmamasdan ako. Ako man, hindi makapaniwala na may ganitong sandali—walang label, walang pangakong bukas, pero parang may lalim.
Hindi kami nagmamadali. Parang gusto lang naming maramdaman ‘yung presensya ng isa’t isa. Ang bawat haplos, may tanong. Ang bawat halik, may sagot.
At sa pagitan ng mga yakap at hininga, alam kong hindi lang katawan ang koneksyon namin. May lungkot sa mga mata niya na parang iniiyak niya sa bawat halik. At ako naman, parang gusto kong iparamdam sa kanya na kahit sa isang gabi lang, may puwang siya sa isang mundong lagi siyang nilalamon.
Pagkagising ko kinabukasan, wala na siya. Wala ring bakas ng kahit anong iniwan—maliban sa isang post-it sa may nightstand:
“Hindi lahat ng sandali kailangang ulitin para manatili.”
Hindi ko na siya nakita ulit.
Hindi ko rin siya hinanap.
Pero sa bawat gabing tahimik, sa bawat kantang pamilyar, bumabalik siya. Ang alaala ng isang gabing walang pangalan, pero punô ng damdamin.
Isang gabi lang. Pero hindi ko makalimutan.
NSFW
